Συγκριτικά πλεονεκτήματα (θεραπευτικά κι οικονομικά) της Ομοιοπαθητικής και Φυτοθεραπείας (Φυσικής Ιατρικής) σε σχέση με την Συμβατική – (Χημική) Ιατρική.
Ξεκινώ με την παγιωμένη μου άποψη – πεποίθηση, ότι η Ιατρική είναι μία.
Οι προσεγγίσεις διαφορετικές, αλλά όχι κι απαραίτητα πάντα συγκρουόμενες.
Τα προβλήματα υγείας αυξάνονται και ιδιαιτεροποιούνται, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες (προσβολή τροφής, νερού, αέρα, στρες, τρόπος ζωής κλπ, ως προϊόντα του καταναλωτισμού και της ονειρικής ευμάρειας)
Οι διάφορες παγκόσμιες πολιτικές και συμφέροντα, βασικά των φαρμακοβιομηχανιών, που ουσιαστικά καθορίζουν το ιατρικό γίγνεσθαι, καθώς και οι αρτηριοσκληρωτικές, ή απλώς επιπόλαιες, ανόητες, ή/και ιδιοτελείς θέσεις συναδέλφων – ιατρών, καθοδηγούμενες κι ενισχυόμενες από το επιστημονικοφανές των χημικών φαρμάκων που πασάρονται από τη φαρμακοβιομηχανία μέσω συνεδρίων και ιατρικών επισκεπτών (σχεδόν αποκλειστική μεταπανεπιστημιακή εκπαίδευση – διαφήμιση), δημιουργούν τις αντιθέσεις και τα τεχνικά αναχώματα για την ειλικρινή προσέγγιση κι αναγκαστική, απαραίτητη, επιβαλλόμενη συνεργασία προς όφελος του πάσχοντος.
Η χωρίς αμφισβήτηση αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας, έχει προσδώσει αίγλη θεϊκών διαστάσεων στη διάγνωση και τη χειρουργική.
Κι αυτό είναι ένα ανεκτίμητης αξίας κτήμα όλης της ιατρικής.
Ωστόσο, υπάρχουν σαφείς διαφορές.
Φιλοσοφίας, Επιστημονικής μεθόδου και πρακτικής, Ποιότητας υπηρεσιών, Θεραπείας, Αποτελεσματικότητας, Ασφάλειας, Κόστους κλπ
H ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ιατρική, διαγνωστικά, ατονεί, μειώνει, υποβαθμίζει το Α και το Ω της ιατρικής πράξης: το ιστορικό, (αν και δεν έχει καταργηθεί θεωρητικά από τη διδασκαλία στις πανεπιστημιακές αίθουσες, στη πράξη ισχύει) ενώ η κλινική εξέταση – παρατήρηση μετατρέπεται ευκόλως και γρήγορα σε παραπομπή σε εργαστηριακές εξετάσεις, σε άλλες ειδικότητες για διερεύνηση, καθαρά και μόνο, μηχανιστικής ερμηνείας. Κατά συνέπεια, αδυνατεί (ή και δεν ενδιαφέρεται) να προσεγγίσει την βαθύτερη ολιστική ψυχο-παθολογία και άρα την αιτία της εμφάνισης μιας διαταραχής.
Θεραπευτικά στη συμβατική, μοντέρνα, χημική, συμπτωματική ιατρική, η διάγνωση κατακερματίζεται στις ειδικότητες, των οργάνων ή συστημάτων, συνήθως αποξενωμένα από το όλον και η θεραπεία βασίζεται εν πολλοίς και κυρίως, στην εξάλειψη – καταστολή των συμπτωμάτων.
Ουδείς ιατρός, μπορεί να προσφέρει θεραπευτική λύση ή ανακούφιση, χωρίς την ύπαρξη των χημικών φαρμάκων!
Άρα, εκ «γενετής», η συμβατική ιατρική, θεραπευτικά πάσχει! Και μάλλον περισσότερο από τους πάσχοντες!… (Τρίτη ή κατ’ άλλες στατιστικές και πρώτη αιτία θανάτου η ιατρική πράξη, τουλάχιστον στις ΗΠΑ! Κάτι που φυσικά δεν διαχέεται δημόσια, αλλ’ αντιθέτως!) http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=2601
Χρησιμοποιεί φάρμακα, παρασκευασμένα τεχνητά στο εργαστήριο απομονώνοντας τα δραστικά μόρια γνωστών στους αιώνες θεραπευτικών φυτών (salix = φλοιός ιτιάς = σαλικυλικό οξύ = Αspirin = Bayer,… Δακτυλίτιδα = digitalis = διγοξίνη = Digoxin κλπ, κλπ), εν αντιθέσει με την ήπια, συγγενή με τη φύση μας δράση του θεραπευτικού φυτού, με αποτέλεσμα εκτός του «στόχου» – δράσης να έχει κι άλλες πολλές δράσεις – ενέργειες (που τις ονομάζει «παράπλευρες απώλειες» = παρενέργειες)
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η φαρμακοβιομηχανία, αποκτά την αποκλειστικότητα (πατέντα) με σκοπό κυρίως, σχεδόν αποκλειστικά, το κέρδος.
Οικονομικά, επωφελείται η ίδια λόγω του όγκου παραγωγής και ελάχιστου κόστους κατασκευής, οπότε, κατ’ επέκταση οι ασθενείς βρίσκουν και φτηνά φάρμακα. Αλλά όχι και όλα. Υπάρχουν θεραπείες – φάρμακα με υπερβολικές λιανικές τιμές σε συνάρτηση με το ελάχιστο κόστος παρασκευής, αλλά που λόγω «φρέσκιας»* πατέντας εκτοξεύουν την κερδοφορία (κι όχι απαραίτητα τη θεραπεία).
(* Η πατέντα = αποκλειστικότητα = ιδιοκτησία, ισχύει για κάποια χρόνια)
Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ιατρική, είναι ένα ολοκληρωμένο ιατρικό σύστημα (διάγνωση και θεραπεία) που βασίζεται σε αναλλοίωτους φυσικούς νόμους και αρχές.
Βασίζεται στην αντιδραστική ικανότητα του οργανισμού, στη ζωτική του δύναμη, για αυτοθεραπεία, διεγείροντας το αμυντικό του σύστημα ώστε να στρέψει μια παθολογική μεταβολή προς την φυσιολογική λειτουργία.
(Όταν πάψει να υπάρχει αυτή η δυνατότητα μεταβολής, τελειώνει ο ρόλος της, εκεί είναι τα όριά της και απευθυνόμαστε πια σαν γιατροί σε άλλους θεραπευτικούς δρόμους και «δεκανίκια»: Φυτοθεραπεία ή κατ’ αντιστοιχία Χημεία (σύγχρονη ιατρική), Χειρουργική και ότι άλλο μπορεί να συντηρήσει – και συνήθως όχι θεραπεύσει – τον ασθενή.)
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν είναι τυχαίες πειραματικές ανακαλύψεις, αλλά τεκμηρίωση των φυσικών νόμων μέσα από επιστημονική παρατήρηση, δηλαδή πείραμα και κλινική απόδειξη.
Ο ανθρώπινος οργανισμός υπόκειται σ’ αυτούς τους νόμους αλλά και τους εμπεριέχει σαν αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης, νομοτελειακά δονούμενος και ενεργώντας βάσει αυτών.
Η ομοιοπαθητική, σε αντίθεση με τη συμβατική (σύγχρονη, χημική) ιατρική στην αντιμετώπιση των ασθενειών, δεν επικεντρώνεται στο σύμπτωμα διότι δεν το θεωρεί ασθένεια αυτό καθ’ αυτό, αλλά απόδειξη της ύπαρξής της.
Εξετάζει την βαθύτερη αιτία της προέλευσής του συμπτώματος, εμβαθύνει και διερευνά τους λόγους που επέβαλαν την εμφάνισή του, την αιτία της διαφοροποίησης από την προηγούμενη κατάσταση ισορροπίας – υγείας, δηλαδή την αιτία της ασθένειας.
Ανιχνεύει και αναλύει την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς, δηλαδή το σύνολο και τη τροποποίηση των σωματικών και ψυχοδιανοητικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών του κάτω από την επίδραση οποιουδήποτε νοσογόνου παράγοντα – στρες.
Η διερεύνηση – εξέταση, λοιπόν, από τον ομοιοπαθητικό γιατρό, της κατάστασης της υγείας του ασθενούς, απαιτεί χρόνο. Ξεκινώντας από πληροφορίες για τις συνθήκες εγκυμοσύνης, τον τοκετό, τον θηλασμό, τη κληρονομικότητα, τις πρώτες ασθένειες και τρόπους αντιμετώπισης τους κλπ και όλη τη χρονική σειρά εμφάνισης των διαταραχών για να καταλήξει στη παρούσα κατάσταση, η οποία πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος, τόσο στο σωματικό, όσο και στο νοητικό και ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο, για να γίνει η διάγνωση και να δοθεί το ενδεικνυόμενο ομοιοπαθητικό φάρμακο.
Αυτό σημαίνει πως στον Ομοιοπαθητικό γιατρό απευθύνονται όλοι οι ασθενείς κι ας έχουν προβλήματα εκδηλωμένα σε διάφορα συστήματα. Δεν θα πάνε στον δερματολόγο, μετά στον πνευμονολόγο, στον ΩΡΛ, στον γαστρεντερολόγο, στον νευρολόγο κλπ για να πάρουν και μια διαφορετική «θεραπεία», διαφορετικά φάρμακα, απ’ τον καθένα. Εκτός κι αν το αξιολογήσει ο Ομοιοπαθητικός γιατρός, ότι συντρέχουν λόγοι, είτε από ανάγκη πιο εξειδικευμένης διερεύνησης, είτε από εξάντληση των ορίων της Ομοιοπαθητικής θεραπείας.
Και οικονομικά, η Ομοιοπαθητική θεραπεία, είναι περισσότερο συμφέρουσα της συμβατικής.
Τόσο στο επίπεδο της ιατρικής επίσκεψης, όσο και στο επίπεδο κόστους των ομοιοπαθητικών (ή άλλων φυσικών συμπληρωματικών) φαρμάκων.
Η πρώτη επίσκεψη διαρκεί κατ’ ανάγκην 1-2 ώρες και η αμοιβή είναι λίγο πιο πάνω (κι όχι πολλαπλάσια, ούτε ανάλογη με των διαδοχικών επισκέψεων σε ιατρούς ειδικοτήτων), ενώ μόνο τα ομοιοπαθητικά φάρμακα μιας μηνιαίας-διμηνιαίας αγωγής, δεν υπερβαίνουν συνήθως τα 15-20 ευρώ.
Στις επαναληπτικές επισκέψεις, όταν χρειασθούν ή σε οξέα περιστατικά η αμοιβή της επίσκεψης κυμαίνεται στα ίδια πλαίσια με των συμβατικών συναδέλφων.
Εν κατακλείδι, απευθυνόμενοι στο γιατρό, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν το γενικό όφελος. Θεραπευτικό και οικονομικό. Και στα δύο αυτά η Ομοιοπαθητική (κ.ά. μέθοδοι φυσικής ιατρικής) υπερτερεί.
Γι αυτό και βάλλεται από το ιατρικό κατεστημένο, δηλαδή, κυρίως, από την φαρμακοβιομηχανία και τους ακολούθους της.
Η ΦΥΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ως συμπληρωματική της Ομοιοπαθητικής ή εναλλακτική της Συμβατικής ιατρικής, (όπως κι ο Βελονισμός, διάφορες τεχνικές χειρομάλαξης, η διατροφολογία κ.ά. φυσικές θεραπείες) αποτελεί την παρακαταθήκη της φύσης για τους ζώντες οργανισμούς και υπήρξε ο προπομπός της σύγχρονης χημικής ιατρικής
Η ιστορία της Φυτοθεραπείας είναι στη ουσία ταυτόσημη με την ιστορία της Φαρμακευτικής, τουλάχιστον μέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Μετά από μια σύντομη πορεία παρακμής 20-30 χρόνων (τα χρόνια της “χημικής επανάστασης” στη ιατρική, δηλαδή μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τα τέλη του ’60), επαναχρησιμοποιείται όλο και περισσότερο και επαναπροσδιορίζεται η επιστημονική της αξία με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες και κλινικές εμπειρίες
Κλείνοντας, να υπερασπιστώ την αρχική μου άποψη, ότι η ιατρική είναι μία.
Οι ιατροί, «από τελευταία τρύπα της φλογέρας» που είναι, (με πρώτη την φαρμακοβιομηχανία = σχεδόν αποκλειστική έρευνα, εκπαίδευση ιατρών, επιβολή πρωτοκόλλων θεραπειών κλπ – κι αυτό είναι ένα κοινωνικοπολιτικό ζήτημα, αγκάθι διεπιστημονικής συνεννόησης κι ουσιαστικής θεραπευτικής προσέγγισης), οφείλουμε να είμαστε κυρίαρχοι στην ιατρική μας τέχνη και επιστήμη και να χρησιμοποιήσουμε ότι υπάρχει στο σύγχρονο θεραπευτικό οπλοστάσιο. Με ανοιχτό μυαλό, χωρίς εγωισμούς, φανατισμούς και αδικαιολόγητες τεχνητές αντεγκλήσεις.
Προσωπικά, παραμένω ζηλωτής της φυσικής ιατρικής. Αλλά θεωρώ αναγκαία την «ολοκληρωμένη = integrated» ιατρική, την οποία και υπηρετώ, πιστεύοντας πως όταν όλες οι γνώσεις, μέθοδοι και πρακτικές συγκληθούν και οι φαρμακοβιομηχανίες σταματήσουν να διαδραματίζουν τον κυρίαρχο ρόλο στην ιατρική ή παραγκωνιστούν (ώστε να είναι οι σχεδόν μόνοι εκπαιδευτές και οδηγοί θεραπείας – ιατρικής), η υγεία (μαζί με την Υγιεινή = περιβαλλοντικές συνθήκες και τρόποι) θα είναι μια ευκολότερη υπόθεση και η μακροημέρευση θα αποτελεί status. (Θα ζούμε άνετα, πάνω από 120-150 χρόνια!!! Κι αν σας φαίνεται αυτό παράξενο και ουτοπικό, θα επανέλθω για να σας το δείξω, αν όχι αποδείξω).
Πάνος Κατσακιώρης
Ιατρός
Ομοιοπαθητικής – Βελονισμού – Φυτοθεραπείας
www.kefide.gr