Η επιτυχία της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής στις επιδημικές νόσους
“……..Όταν αναφερόμαστε σε «ευπαθείς ομάδες πληθυσμού», το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι, πώς δημιουργήθηκαν αυτές οι ευπαθείς ομάδες. Στο σχήμα αυτό βλέπουμε την ανταπόκριση του ανθρώπινου οργανισμού σε ένα βιολογικό στρες, σύμφωνα με την επιστήμη της Νευρο-Ανοσολογίας. Στην δεύτερη φάση αντίδρασης, που είναι φάση «αντίστασης» ο ανθρώπινος οργανισμός οργανώνεται και μάχεται με την εμφάνιση συμπτωμάτων. Σε εκείνη την καίρια χρονική στιγμή, εάν τα συμπτώματα κατασταλούν με χημική αγωγή, τότε ο οργανισμός μπορεί να κινδυνέψει και να περιπέσει στην φάση «εξάντλησης». Θυμηθείτε την επικινδυνότητα των αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην οξεία λοίμωξη του νέου ιού.
Αντίθετα η Ομοιοπαθητική Ιατρική, δρα ακριβώς στην φάση «αντίστασης» ενισχύοντας το ανοσοποιητικό προς την «όμοια» κατεύθυνση. Στόχος είναι να ολοκληρώσει επιτυχώς την μάχη με το λοιμογόνο παράγοντα. Τότε το ανοσοποιητικό σύστημα βγαίνει εξελιγμένο από τη μάχη αυτή και μάλιστα με ανοσολογική μνήμη. Με αυτόν τον τρόπο αποτρέπει η Ομοιοπαθητική την δημιουργία αυτών των λεγόμενων «ευπαθών ομάδων πληθυσμού»……..
………Τι συνέβη σε αντίστοιχες πανδημίες του παρελθόντος όπου εξέλιπαν οι σύγχρονες ιατρικές δομές;
Είναι γνωστό ότι υπήρξαν σοβαρές επιδημίες που άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στην ανθρωπότητα, όπως εκείνη της Ισπανικής γρίπης το 1918, τα θύματα της οποίας έφτασαν περί τα 500 εκατομμύρια. Ενώ η πανώλη, γνωστή και ως «μαύρος θάνατος» επέφερε από 100 έως 200 εκατομμύρια νεκρούς. Δραματική παρουσία είχαν κάνει ο κίτρινος πυρετός, η διφθερίτιδα, η χολέρα και η πολιομυελίτιδα. Πολλές από αυτές ενδημικά ταλανίζουν ακόμα ανθρώπινους πληθυσμούς.
Αυτό που δεν είναι αρκετά γνωστό ωστόσο, είναι το ότι η ομοιοπαθητική ιατρική έχει πολλές φορές χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν με εξαιρετική επιτυχία στην αντιμετώπιση πανδημιών………….
……………..Ιστορικά αξίζει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τις πηγές, στην Ισπανική γρίπη, το ποσοστό θανάτων όσων ακολούθησαν την ομοιοπαθητική περιορίστηκε στο μόλις 1,05%, όταν με τις τότε συμβατικές μεθόδους έφτανε το 30% (A Chorus of Fifty in Harmony, 1920, W. A. Dewey, M. D., University of Michigan).
Αξίζει επίσης να γίνει λόγος και για την επιδημία της χολέρας στο Λονδίνο το 1854, όπου δεδομένα του London Homoeopathic Hospital φανερώνουν πως η εφαρμογή της σε προχωρημένα στάδια της νόσου περιόρισε τη θνητότητα στο 18,4%. Αντίστοιχες αναφορές από συμβατικές μεθόδους ανέδειξαν ποσοστά θανάτων που κατά μέσο όρο άγγιζαν το 46,0%.
Άλλες επιτυχίες…
Στην πανδημία της διφθερίτιδας στην Νέα Υόρκη στο διάστημα 1862-1864, όπου το ποσοστό θνητότητας περιορίστηκε στο 16,4%, όταν με άλλες μεθόδους αυτό άγγιζε το 83,6%. (The Logic of Figures or Comparative Results of Homœpathic and Other Treatments, Thomas Lindsey Bradford M.D., 1900).
Ενώ σύμφωνα με τον ιστορικό Julian Winston στο πόνημά του “Some History of the Treatment of Epidemics with Homeopathy” ιστορικής σημασίας είναι και η χρονολογία 1813, όταν ο στρατός του Ναπολέοντα προσεβλήθη από τυφοειδή πυρετό μετά τη μάχη της Λειψίας, όπου o Hahnemann κατάφερε να θεραπεύσει 180 στρατιώτες, με την απώλεια μόνο δύο. Το ποσοστό θνητότητας με συμβατικές για την εποχή μεθόδους έφτανε το 30%.
Η ομοιοπαθητική βιβλιογραφία βρίθει περιπτώσεων και εφαρμογών. Η μέθοδος έχει εφαρμοστεί σε πρόληψη και θεραπεία με εξαιρετικά αποτελέσματα και άλλων σοβαρών νόσων.
Οστρακιά (Γερμανία 1799), κίτρινος πυρετός (Νότιος Αμερική 1853-1855), χολέρα (Ευρώπη και Ρωσία 1830-1836), και πιο πρόσφατα η λεπτοσπείρωση (Kούβα, 2007). Aξίζει να σημειωθεί ότι στην Κούβα ήδη αυτή τη στιγμή χορηγούνται σε ηλικιωμένες και ευπαθείς ομάδες ομοιοπαθητικά φάρμακα σαν ένα δοκιμαστικό μέτρο πρόληψης της διασποράς της νόσου του νέου ιού…………..”
Δείτε όλο το άρθρο εδώ:
https://www.naturanrg.gr/i-epitychia-tis-omoiopathtikis-iatrikis-stis-epidimikes-nosous-koronoios-covid-19/?fbclid=IwAR25KcXdBLSvZzUCNUlMQ1A1RY_qSpzFx_As4qfytt71-GCEz7lX8u_RQ